Emotie Archieven - Pagina 2 van 2

HSP, rouw & verdriet

22 augustus, 2018 door Saskia

“The trouble is, you think you have time” – Jake Kornfield.

De quote op Instagram van mijn nichtje. En helaas deze zomer ben ik daar goed van doordrongen. Afscheid nemen doet zeer, heel zeer en zeker als het lot beslist dat iemand zomaar uit het niets overlijdt. Ook iemand, net als jij en ik, met herinneringen aan gisteren, plannen voor vanavond, voor morgen of dit jaar en ooit……maar het werd uit het niets nooit. Rest de stilte…..

Het gebeurde me deze zomer twee keer. Eerst mijn stoere lieve zwager, de vader van bovenstaand nichtje. En deze week had ik de begrafenis van Annek Tol, een dierbare collega uit het HSP veld. En ook haar dochter zei dat niets, maar dan ook niets in haar rekening hield met het feit dat haar moeder er zomaar niet meer kon zijn. Want ook zij, ging er net als wij vanuit dat haar moeder minstens 80 werd. Het lot besliste anders.

Begrafenissen, HSP & verdriet

Ik ervaar bij begrafenissen zo’n intens verdriet, zoveel pijn. Pijn in de woorden die uitgesproken worden en pijn in de onuitgesproken woorden in lichaamshouding. Maar ook de emotionele energie van de sprekers. Mijn gedachten, mijn beelden, mijn herinneringen bij andermans woorden. En dan de muziek. De muziek die in de klanken en melodie de juiste snaren bij mij, maar ook bij anderen weet te raken. Ik hoor het gezang dat wel woorden weet te geven in metaforen en symbolieken. Ik voel de klanken van de muziek die de emotie vol kunnen uitdragen, die een ieder op dat moment begrijpt en doorvoelt. Klanken die door mijn lichaam stromen en via mijn innerlijke beelden en tranen weer een uitgang vinden. Ik zie de mensen om me heen, de een stoïcijns voor zich uitstarend, anderen die met dezelfde verdrietige ogen een weg naar mij vinden, een arm, een gebaar, een knuffel, een blik. Ik ervaar de opbouwende energie van definitief afscheid nemen van de persoon in het aardse leven. Het is heftig en laten we eerlijk zijn, alledaagse realiteit. Iedere dag sterven mensen die ook dachten dat ze nog tijd hadden. En iedere dag zitten er mensen bij het afscheid die net als ik dachten dat de tijd nog niet om was.

Uiteraard heb ik mijn eigen verdriet, maar de rauwe pijn, de wanhoop, de eenzaamheid, het intense verdriet van de ander overspoelt mij op deze momenten ook ten volle. En dat is ok, inmiddels wel. Ook dat hoort bij HSP. HSP-ers huilen niet continue, maar als er verdriet is, is dat intens. Wat mij betreft een combi van mijn eigen herinneringen, gemis en emoties. Maar ook die van de werking van mijn spiegelneuronen die het verdriet van een ander keurig als een postbode overbrengen in mijn zenuwstelsel. En als laatste pik ik de energie op van de ontladende, maar ook vastzittende emotie-energie van andere mensen in de ruimte.

Vroeger vocht ik tegen de tranen

Inmiddels vecht ik niet meer tegen verdriet dat er is, ik vecht niet meer tegen dat wat binnen komt. Ik laat het stromen. Dat was vroeger wel anders. Ik ging ten strijde in mijzelf om maar te voorkomen dat ik ging huilen. Ik wilde niet de jankerd zijn, niet dat zielige meisje zijn en al helemaal niet mijn binnenkant tonen of ontploffen in een hysterische huilbui van te lang ingehouden tranen. Het mislukte eigenlijk altijd. Nu zeg ik: “Water hoort te stromen!”. Als een kabbelend beekje dat in het vroege voorjaar ontspringt, of een woest bulderende rivier die al springend, duikelend en klotsend de helling af stroomt. Het mag er zijn. Het is nodig, want anders stroomt de boel vroeg of laat over of erger nog, dan bevriest het. Water hoort te stromen om de stress en het verdriet te ontladen. Vechten of je er tegen verzetten geeft heel veel spanning in het lichaam, je schakelt al het gevoel uit en je hele energieysysteem raakt geblokkeerd. Zo erg dat je ook de fijne dingen niet meer voelt en alleen nog maar denkt.

De goeroe’s, de ervaringsdeskundigen en de coaches: ga voor het NU

Menig goeroe verkondigt dit. Menig mens dat het leven volledig heeft doorleefd, jong of oud, zegt het. Leef NU, denk in het NU, ervaar het NU ten volle met je zintuigen, dreaming, thinking, doing. Gooi je stress over boord. Leef zoals je bent, maak keuzes die er echt toe doen. En ook coaches zoals ik of zelfhulpboeken weten het fijntjes uit te leggen: bepaal wat JIJ belangrijk vindt in het leven, de essentie waar je voor wilt gaan, luister en handel ernaar. En waarom is dit dan toch zo lastig voor mij, en velen met mij? Waarom is niet alles zo makkelijk maakbaar? We zijn in deze wereld geneigd steeds vooruit te kijken, plannen te maken. Terug te blikken vol negatieve zelfreflectie van ‘had-ik-maar’. Of voornemens te maken: dit ga ik beter, mooier, liever, doelmatiger of efficiënter doen. Zoveel mensen stellen moeilijke keuzes uit, blijven loyaal aan de verkeerde werkgever, vriend of vriendin. Ze maken geen keuzes ten kostte van zichzelf. Het lijkt wel een wereld vol met een soort zelfkastijding, veroorzaakt doordat we angst, frustratie schuld & schaamtegevoelens willen vermijden. Morgen…ja morgen dan ga ik dat doen, morgen start ik met mijn voornemens. Die plannen voor volgend jaar? Die start ik morgen. Genieten? Ja dat ga ik doen als ik met vakantie ga of als het weekend is. Eerst nog even…
Maar wat nu als er helemaal geen morgen is, want “the trouble is we think we have time……”.

De cliches van het leven

Ook ik. Ik denk dat ik zeeën van tijd heb met iedereen, mijn plannen zijn eeuwig maakbaar en confrontaties met mezelf ga ik stiekem ook zo lang mogelijk uit de weg totdat ik overstroom en dan alsnog gewoon spring. En dan moet ik achteraf altijd bekennen: waar heb ik me druk over gemaakt!
En nu? Nu is het anders. Voor hoe lang? Geen idee, maar op dit moment weet ik voor mezelf weer wat belangrijk is. En dat zijn de kleine, simpele dingen, de clichés over samen zijn, met mijn man, mijn kinderen, familie en vrienden, genieten van de kleine dingen. Geen grootse wijsheden…. En dan maar clichés, ik ben er op dit moment dol op. Ze geven me rust en berusting. En de tijd? Ik hoor hem tikken, ben me bewust, maar wil niet leven alsof het mijn laatste dag is. Het is goed zoals het NU is en ik geef me er aan over. Dat vind ik al heel wat. En tussendoor pink ik mijn tranen weg en maak ik me alweer druk over zoekgeraakte papieren in mijn persoonlijke chaos. Zucht…life goes on. Hoe bizar het ook is.

Saskia Klaaysen
augustus 2018

Ben jij slaaf van jouw brein op papier? Doe de To-do in de ban.

11 juni, 2018 door Saskia

De stress van de TO-do lijst voor een HSP

Kwaliteiten HSP

Het is op de hersenscans bewezen, HSPers werken zeer consciëntieus, met andere woorden zeer nauwgezet. Ze hebben veel oog voor details. Alle informatie die voor handen is, combineren ze met informatie die ze opdiepen uit de herinneringen en informatie die ze ter plekke bedenken met het oog op de toekomst. Visies, plannen, uitgewerkte voorstellen en creatieve ideeën rollen het hoogsensitieve brein uit. Want het HSP-brein overziet de risico’s en de mogelijkheden vanuit een diepgaande informatieverwerking. Daarnaast hebben veel hoogsensitieven zichzelf een strategie aan geleerd om het werk goed te willen doen. Want ooit hebben ze geleerd dat dit complimenten uit de omgeving oplevert, en daar is het HSP brein gevoelig voor.

Een prachtige combinatie om goede prestaties neer te zetten en veel succes te hebben als werknemer, leidinggevende of ondernemer. Maar ook in het privé leven als vriend, vriendin, partner, vader, moeder of zoon of dochter. Op jou kan je bouwen.

Valkuilen

Maar To-do lijsten hebben ook valkuilen. Vanuit onze prestatiemaatschappij, de wens om steeds efficiënter, effectiever en resultaatgerichter te werken, worden de actielijsten in grote mate geadviseerd. Het zou ‘rust in het hoofd brengen’. Maar als ik naar mezelf en veel cliënten kijk, verergert het juist de stress!

Het kan nog wel eens leiden tot een To do lijst die maar uitdijt. Van grote activiteiten tot kleine activiteiten, details en reminders. En voordat je het weet, leef je van het ene lijstje naar het andere lijstje en is de volgende in je hoofd in de maak. Rust en ontspanning raken het ondergeschoven kindje. Voordat je het weet is het een soort verdienmodel: bij 2 taken mag je een uur niksen, bij afronding van de lijst heb je een dag rust. Behalve als er al een nieuwe lijst ligt….Op het moment dat je bang bent om niet te voldoen aan de verwachtingen, of je ervaart schuld of schaamte over je eigen werk, kan dit zelfs tot perfectionisme leiden. Een 9 of 10 voldoet niet aan je eigen norm, want er is altijd nog wel iets dat beter kan. Rust en ontspanning komt niet meer in je op.

Waarom geeft TO-do toch zoveel stress?

Terwijl we nadenken over de te nemen acties, ‘denkt’ je brein dat het al gaande is.En ‘zie’ je complete beelden hoe dit moet gebeuren, wat je niet moet vergeten, wie je nog moet inlichten, hoeveel werk het is, waarom het belangrijk is, dat je het zelf het beste kunt, dat je niets kan uitbesteden en allerlei andere rampscenario’s die je graag wilt voorkomen. Tussentijds denk je ook nog aan goede opmerkingen van collega’s die je mee wilt nemen in je uitwerkingen…. Je beleeft de taak vast in je hoofd. Je brein weet immers niet dat je het bedenkt en nog niet real-time meemaakt. Maar ondertussen voel je de achtbaan aan emoties voorbij komen die horen bij iedere gedachte: van enthousiasme, tot zorgen, tot angst, frustratie, blijheid, het gaat maar door. Je leeft een heel leven in je hoofd.

Ga sneller over tot actie, in plaats van de actie te bedenken!

Als je al die acties op een rij ziet, koppel je er automatisch de denkbeeldig benodigde tijd aan.
Gebaseerd op je eerdere ervaringen en inschatting van toekomstige gebeurtenissen. Je lijkt al snel een eeuwigheid tijd te kort te komen. Feitelijk krijg je pas een goed gevoel hoe lang de taak duurt als je start. Soms ben je verrast hoe snel de taak gefikst is en soms duurt het veel langer, omdat er onverwachte dingen gebeuren. Maar in ons brein ervaren we voordat we zijn begonnen al snel een tikkende klok die te snel gaat, omdat we niet gefocust zijn op het afronden van 1 taak, maar met onze gedachten zijn bij wat er ‘ook nog meer moet gebeuren’. We raken alert, ons lichaam wordt in opperste paraatheid gebracht voor de actie en we raken gehaast, waardoor de concentratie en prestatievermogen op langere termijn vaak achteruit gaat.

Maak een kwadrant met belangrijk-onbelangrijk, urgent-niet urgent. Begin met de belangrijke, urgente zaken. Wees je bewust wanneer en waarom je leeft vanuit een actielijst. Moet jij van alles van jezelf? Leven vanuit je behoefte in het moment is in ieder geval in je privé- leven een stuk relaxter.

Je hebt belemmerende gedachten en patronen.Veel Hoogsensitieven zijn dol op het anderen helpen, maar zelf geholpen worden is regelmatig een no-go area. Vaak steekt hier een rejection-sensitivity achter: het schuldgevoel om de ander te ‘belasten’, de angst om te falen en de schaamte dat je iets niet weet.

Erken je schuld, schaamte, frustratie en angstgevoelens of beter gezegd: word vriendjes met ze. Deze gevoelens horen erbij. Op deze manier kom je uit de gedachte-emotie-loop en durf je hulp te vragen. Het valt echt wel mee, mensen zijn niet zoveel bezig met jou dan jij met hen.

Het “hier en nu beleven” raak je kwijt.Lijstjes wekken het in de toekomst leven op. Je bent met je aandacht steeds bij straks, morgen, volgende week, volgend kwartaal en volgend jaar. Hierdoor verlies je het lichaamsbewustzijn en lukt het je niet om in het huidige moment te ontspannen en te genieten van wat er op dat moment gebeurt.

Leer mindfullness of zelfcompassie of zet af en toe je fuck-the-world pet op en gun jezelf rust en/of ontspanning. Jouw brein levert continue topsport. Dat kan je alleen volhouden met voldoende rust, broed en fladdertijd en voldoende beweging

De druk van de omgeving.
Laten we niet vergeten dat onze omgeving, onze maatschappij, onze werkgever een heel stuk meer van ons verwacht dan 50 jaar geleden. HSPers kunnen sneller overprikkeld raken door: de hoeveelheid informatie die we op een dag verstouwen, de hoeveelheid verschillende taken, de tijdsdruk die extern wordt bepaald, steeds meer met minder mensen en middelen en de combinatie werk en privé. Als een HSP overprikkeld is, kan een liggend To-do lijstje net de druppel zijn.

Wees je bewust wat jouw verantwoordelijk is, welke van de ander en wat de verantwoordelijkheid en dus het probleem van de werkgever is. Breng dit ter sprake.

Ben je prikkelzoekend of hoogintelligent sensitief persoon?
Te veel moeten is dodelijk voor je enthousiasme, je bent al snel een kei in het verzinnen van heel veel uitvluchten en ‘belangrijkere dingen doen (lees: nieuwe dingen)’. Dan krijg je stress van de taken die blijven liggen. Niet alles hoeft leuk te zijn, maar als jouw lijst te veel bestaat uit moeten en saaie klussen, wees dan eerlijk naar je zelf.

Stop struisvogelpolitiek. Waar ligt jouw behoefte? Wat geeft blijheid, voldoening en zingeving?

Ben je een rustzoekend sensitief persoon?
Te veel moeten geeft heel veel stress en overprikkeling. Kijk naar de hoeveelheid die op jouw bordje ligt.

Kijk wat er geschrapt, uitgesteld of uitbesteed kan worden.

Tot slot mijn belangrijkste advies

Stop met uitgebreide actielijstjes, schrijf alleen het allerbelangrijkste op en alleen maar in hectische tijden.Maak eventueel mindmaps, zodat je goed overzicht houdt van de hoofdlijnen en details. En doe de rest op gevoel. Gun jezelf ruimte en wordt geen slaaf van jouw brein op papier. Je verdient het eerder om rust te nemen dan jouw actielijst toe staat. Actie nummer 1: Neem tijdig rust en/of ontspanning, luister naar je lichaam in plaats van naar je hoofd. Veel plezier!

Saskia Klaaysen, Juni 2018

Misschien ben je ook geïnteresseerd in de gratis minicursus JOUW HSP 4-daagse

Of wil jij meer?

Kijk dan bij mijn complete online HSP training “In 7 stappen Omgaan met JOUW hooggevoeligheid”

Of gaat jouw voorkeur uit naar live HSP trainingen?

Verhuizen & HSP: na de euforie komt het emotiespook

24 mei, 2017 door Saskia

Heerlijk al die prikkels die bol staan van nieuwigheid… toch?

Verhuizen…. hoe ingewikkeld kan het zijn… Verhuizen dat heb ik 3 keer eerder gedaan: een lijst praktische handelingen. Gewoon klussen, inpakken, auto inladen, uitpakken, oude huis schoon opleveren…klaar! Mijn aandacht liet ik voor de rest heerlijk wegdromen bij mijn Pinterestborden over nieuwe kleuren, behangetjes, inrichtingen, tuinen…heerlijk al die veranderingen. En voor een sensationseeker natuurlijk ultiem!

Ik blik hoofdschuddend terug :”Meid, verhuizen staat niet voor niets in de top 10 van grote stressvolle life-events!”

En gecombineerd met een deadline-gevoel en de diepgaande informatieverwerking van een HSP-er… tel uit je stress! Hoe ziet dat eruit?

De denkmachine gaat AAN

Als echte HSP-er overzag ik opeens van alles.. en alles had weer ouderwets met van alles te maken. Mijn hoofd flitste alle kanten op. Hoeveel moest er ingepakt worden? Hoeveel weekenden hadden we nog? Wanneer moet alles klaar staan, als we ook nog 3 weken moesten klussen? En o ja… die klustijd was krap.. hoeveel hulp hadden we eigenlijk? Wat kon ik zelf, wat moest ik samen met mijn man doen en waar konden anderen bij helpen? Wie had die weekenden geen sportende kinderen, wie was er niet geblesseerd of had andere fysieke ongemakken? Wie zou het nog enigszins leuk vinden om ons te helpen? En wanneer dan…
En bij al dat gedenk kan je beter maar iets gaan doen. Dus inpakken maar! Ooit waren we samen met een paar kleine busjes naar dit huis verhuisd waren. Het was echter 16 jaar later, het huis tot de nok toe vol met spullen van een heel gezin en 16 jaar geschiedenis.

Dan komt het grote sorteren: moet mee, kan weg, mag naar Kringloop, weggeven, misschien voor kleine neefjes….misschien toch houden…Want dit mens wil natuurlijk wel efficiënt verhuizen. En vergeet niet de nodige herinneringen en gedachten bij al die voorwerpen: een gehaakt vest van mijn oma, het laatste wat ze ooit heeft gemaakt…een oude OV kaart…gut wat een jonge koppie, een mooie foto van onze kitten die inmiddels al 13 is. Overal kon ik bij wegdwalen. En tussendoor kwamen daar natuurlijk de afspraken en planningen bij met leveranciers en monteurs. Je kan nu eenmaal niet schilderen als er ook nog gesloopt moet worden. En wanneer moest zo’n verhuisvrachtwagen eigenlijk gereserveerd worden. Want misschien was het wel een drukke verhuisweek…het was immers een schoolvakantie. Tja dat hadden we natuurlijk weer niet handig gepland…. Hadden we nu maar…En zo ging het maar door.

Keuzestress

Ik had maandenlang prachtigste Pinterestborden gemaakt. Vele ideetjes en mooie kamers in tientallen variaties in gedachten gemaakt. In mijn hoofd waren ze al af. De dagelijkse realiteit verstoorde ruw mijn dagdromen en visualisaties vol met mogelijkheden: op het laatste moment moest ik toch definitief kiezen en de boel aanschaffen. Ik kan heel goed kiezen, zie en voel wat ik mooi vind. Maar voor een huis, waar je nog niet in leeft, niet ter plekke staat, krijg ik niet direct een gevoel. Dan blijft mijn brein me bombarderen met mogelijkheden en opties. Keuzes maken voor 1 kamer gaat heel gemakkelijk, maar al die ruimtes tegelijk. Dat is dan weer een ander verhaal! Lang leve de kleurtesters en behangstalen. Ik heb het me uiteindelijk maar makkelijk gemaakt en de aanschaf na de sleuteloverdracht gedaan. Dan kon ik in de ruimte staan en in de ruimte visualiseren en kleurtjes op de muur testen.

Supermom zijn

Wij hadden besloten om te verhuizen. Niet alle jongere gezinsleden vonden dat een succes. Dus als ‘goede moeder’ wilde ik het ze natuurlijk zo fijn mogelijk maken. Stiekem om mijn eigen schuldgevoel te verzachten. En daar was ik me dan vervolgens weer heel bewust van. Hoe maak je verhuizen leuk: door een feestje van hun kamer te maken. Naar hun wensen te blijven luisteren. Ik ben er uren, dagen, maanden, zoet mee in mijn hoofd geweest. Natuurlijk had ik al lang door dat dit leuke “als dan… happy-family- scenario’s” zijn, maar in de werkelijkheid hebben zij net als ik hun verdrietige momenten en stress. Dat mag er zijn, dat kan ik niet voorkomen. En dat is soms niet zo makkelijk…

Emotiespook klopt op de deur

Na alle euforie van verandering en vernieuwing, kwam opeens dat grote emotiespook aan de deur kloppen. Was het nu wel zo’n goed idee om te verhuizen naar twee wijken verderop? We hadden het toch zo goed in ons fijne buurtje waar we de meeste buren door en door kenden, waar we mee hadden gelachen en gehuild. Onze kinderen waren samen opgegroeid. En och je kon zo heerlijk uitkijken op de bomen, het water, het park vlakbij. En niet te vergeten…lopend naar het winkelcentrum.
Wat liet ik eigenlijk allemaal achter? Ik kan altijd aankloppen bij de buren als de nood aan de man was. Of even aanbellen voor een troost kopje thee als het allemaal even kloten ging. En al die leuke, grappige herinneringen. Ze leken opeens nog mooier en fijner dan het ooit misschien in werkelijkheid was. Kortom…ik belandde in een soort afscheid, rouw om datgene wat ik los ging laten. De emotionele intensiteit sloeg genadeloos zijn slag. Mijn brein dook van gedachtes naar diepe intense gevoelens, naar herbelevingen, naar de lach en de traan en dat tegelijkertijd.

En na de verhuizing, ben je er nog niet . Het huis is geen ‘thuis’. ‘Thuis’ was daar…niet hier. Dat heerlijke ontspannen thuisgevoel, dat liet nog even op zich wachten. Ik liep de eerste weken als een soort visite in mijn eigen huis, regelmatig vol frustratie op zoek naar dat ‘ene zakje’ met dat rode labeltje in die ene doos waar ‘overig’ op staat, die eerst hier stond, maar nu niet meer en wie heeft dat ding verplaatst!!!!

Fysieke aanslag op je lijf

Na de sleuteloverdracht volgde een fysieke aanslag op mijn lichaam. Wij zijn van het conservatieve soort: wat je zelf kan, doe je zelf en wat je niet zelf kunt, besteed je uit. Een overtuiging die ik nodig eens moet gaan verbannen uit mijn hoofd. Want 3 weken iedere dag klussen met onze kantoor- en praatlijven, en dan nog eens verhuizen is een fysieke overprikkeling die als een soort kers op de taart de stress compleet maakt.

Maar weet….alles is relatief!

Joepie… wat was verhuizen leuk! Ik ben in ieder geval blij dat ik niet onderprikkeld ben geraakt J. En weet je, alles is relatief. Er zijn echt veel ergere dingen op de wereld, mensen op de vlucht, mensen zonder huis, ziekte en geweld. Dat perspectief ben ik niet kwijt geraakt hoor. Mijn zenuwstelsel had gewoon een overload. En nu?
Nu is het echt genieten. Ik ben thuis.

Saskia Klaaysen, mei 2017